birkaç gündür koşturmaca içindeyim misafirler gelip gidiyor. evlenmeden önce; misafir geleceğinde nerdeyse bütün işi annem yapardı niohoho ben odamı temizler toplar ve yemek/çay servisi dışında pekte bir şeye karışmazdım. hani çoook sevdiğim biri gelecekse temizliğe ve yemek yapmaya filan da yardım ettiğim görülmüştür, ama misafir konusuyla çokta haşır neşir değildim eskiden. şimdi tabi işler değişti muahaha temizliği de, yemeği/pastası da, bulaşığı da bana kaldı. hal böyle olunca da misafir öncesi ve sonrası dengem bozuluyor, kendimi toparlamam için misafirler gittikten sonra sakin/sessiz bir ortamda önce ılık bir duş almam, sonra da sıkı bir uyku gerekiyor. yalnız evlilik sonrası ilk misafirlerden bu yana oldukça yol katettiğimi anladım bu son misafirlerim için hazırlık yaparken ve misafirleri ağırlarken. çünkü; o sabah yataktan kalkar kalkmaz başlayıp, diğer sabaha kadar süren gıcık migren ağrım tutmadı ve aşırı stress yaşamadım önceki misafirlerimde olduğu gibi. sanırım evlilik sonrası misafir ağırlama olayına alışıyorum artık ponpon
hele dün kadınlar matinesine döndü evim görmeliydiniz muahaha kayınvalidemin ve görümcemin mahalledeki grubuyla çay partisi yaptık :p çay saati menümde neler vardı bir bakalım: ıslak kek (kara kız keki), tuzlu un kurabiyesi, peynirli börek, sosisli ve rus salatalı makarna salatası yaptım çay saati için. kayınvalidem de bir tencere dolusu Giresun yöresine özgü yöresel bir yemek olan kara lahanalı diple yapıp getirmiş. aslınca cheese kek veya irmik tatlısı da yapacaktım ama gelenlerin çoğu obez ve şeker/tansiyon hastası olduğu için ıslak kek dışında başka bir tatlı yapmamaya karar verdim. iyi de oldu, menü gayet doyurucuydu. kekim süper kabardı ve tadı da nefisti. peynirli böreğim bol sütlü ve lezzetli ama en çokta makarna salatam dehşet ötesi nefisti hehey gelen misafirlerimin çay menüsünü çok beğenmesi, sürekli dile getirmeleri ve “yok mu bir tabak daha” dercesine masadaki açık büfeye koşmaları kendimi biraz daha sevmemi sağladı ve kendimi artık küçümsememem gerektiğini gösterdi bana :p
evleneli birkaç kez misafir ağırladım bunların sadece biri yemek misafirimdi diğerleri çay ve ikram misafiri. ilk yemek davetimden hiçbirşey anlamamıştım çünkü yemek masamız yoktu henüz ve mutfak masasına tıkılmış ben de aç acına misafirleri izlemiştim hamile halimle yutkuna yutkuna 😀 bi Allah’ın kulu da al kızım şu tabağı sen de ayakta mayakta ye hiç değilse demedi ben de zaten çekingen bir yapıda olduğumdan şunu alayım da yiyeyim diyemedim o akşam açlıktan bi migren baş ağrısı tutmuştu hiç unutmuyorum. annem olacaktı ki orda yerinden bile kalkardı “hamile halinle aç mı durulur gel önce sen ye” kızım diye.. ben oturmazdım onu kaldırıp gerçi ama yine de onun ince düşünceli hali, kibarlığı karnımı doyurmaya moralimi artırmaya yeterdi. insanın annesi gibi olmuyor kimse kendi çocuğuna yaptığı fedakarlığı başkasına yapmıyor. annemin ne kadar kibar ve ince düşünceli olduğunu evlendikten sonra daha iyi idrak ettim.